Unikanie
Jeden z najczęściej wykorzystywanych przez pacjentów mechanizmów radzenia sobie z lękiem, a równocześnie jeden z najbardziej podtrzymujących całe zaburzenie. Lęk jest jedyną emocją nasilającą się dzięki unikaniu – im więcej/częściej czegoś unikamy -> tym bardziej narasta lęk przed tym -> tym bardziej tego unikamy itd.
W terapii dąży się przede wszystkim do wyeliminowania unikania z zachowania pacjenta. Jest to jedno z najtrudniejszych do wyrugowania nie przystosowawczych i ograniczających funkcjonowanie zachowań.
Skanowanie ciała
Charakterystyczne zachowanie pacjentów zmagających się z napadami paniki – intensywne obserwowanie swojego ciała, reagowanie lękiem na najmniejsze zmiany w ciele („drżenie serca”, napięcie, duszność itp.) i interpretowanie (często fizjologicznych) zmian w ciele lub czynników zewnętrznych (np. parne i duszne powietrze przed burzą) jako zwiastujących napad paniki, co w efekcie istotnie wpływa na wzrost lęku i często prowadzi do napadu paniki.
Lęk przed lękiem
Wtórny do napadów paniki. Jest to tzw. Lęk partycypacyjny. Pojawia się, gdy pacjent obawia się, że złe samopoczucie, napad paniki i lęk powrócą. Jeden najczęstszych mechanizmów podtrzymujących lęk:
pacjent doznał napadu paniki -> obawia się, że znów będzie się tak źle czuł -> odczuwa lęk już teraz
-> skanuje ciało w poszukiwaniu objawów lęku -> lęk narasta -> objawy nasilają się -> interpretacja poznawcza -> napad paniki.