Ocena użytkowników: 3 / 5

Strach towarzyszy każdej żywej istocie od urodzenia do śmierci. Jest niezbędną emocją, która ostrzega nas o realnie zagrażającym niebezpieczeństwie. Dzięki strachowi nasz organizm w ułamku sekundy produkuje hormony – adrenalinę i noradrenalinę – które umożliwiają reakcję „walcz lub uciekaj” i dzięki temu mamy siłę, aby zwalczyć zagrożenie lub z niego uciec.

Czasem jednak nasz organizm zaczyna nadmiernie reagować na bodźce ze strony środowiska i zamiast strachu pojawia się lęk.

Lęk to reakcja ostrzegająca nie przed rzeczywistym, a wymyślonym przez nas zagrożeniem. To my oceniamy sytuacje, jako niebezpieczne, choć w rzeczywistości takimi nie są. Bać się można w zasadzie wszystkiego – ludzi, przestrzeni, zwierząt, sytuacji, a nawet samego…lęku. Lękowi towarzyszą nieprzyjemne objawy fizyczne i psychiczne – drżenie, duszności, kołatania serca, bóle różnych części ciała (mięśni, żołądka, stawów itp.), „mroczki” przed oczami, trudności w skupieniu uwagi, rozkojarzenie, osłabienie pamięci i in.

Czytaj więcej: Strach się bać – czyli słowo o lęku

Ocena użytkowników: 4 / 5

Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne (ZOK, obsessive-compulsive disorder OCD) znane szerzej jako nerwica natręctw to jedno z częściej spotykanych zaburzeń w pracy psychiatry i psychoterapeuty. Na to schorzenie cierpi ok 1-2% społeczeństwa.

Charakterystyczne objawy to uporczywe, nawracające myśli o przykrej dla danego człowieka treści. Myśli te powodują lęk, który zostaje rozładowany poprzez kompulsje, czyli czynności, których celem jest uśmierzenie lęku. Często czynności te zostają rozbudowane w skomplikowane rytuały zajmujące większą część dnia.
Obsesje najczęściej dotyczą jednej lub kilku grup:
- o treści religijnej (obraza Boga, grzech)
- o treści seksualnej („Zostanę homoseksualistą”, „Zostanę pedofilem”)
- dotyczące zdrowia („Zachoruję i umrę”, „Dostanę raka”)
- dotyczące możliwości zbrukania, zanieczyszczenia,
- dotyczące możliwości popełnienia czynu gwałtownego („Mogę zabić/otruć bliską mi osobę”)
- dotyczące nadmiernej kontroli („Muszę to sprawdzić”)

Czytaj więcej: Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne czyli nerwica jak kameleon

Ocena użytkowników: 4 / 5

Nurt terapii poznawczo-behawioralnej (inaczej CBT od Cognitive Behavioral Therapy) wywodzi się ze współczesnych teorii dotyczących funkcjonowania człowieka, a skuteczność stosowanych w jego ramach metod została zweryfikowana naukowo. Terapia poznawczo-behawioralna prowadzona jest w formie pracy indywidualnej, grupowej, z parą, rodziną, dziećmi, młodzieżą i dorosłymi.

W terapii CBT stosowane są standaryzowane techniki i metody diagnostyczne, protokoły (procedury) postępowania terapeutycznego oraz programy terapeutyczne, a terapeuci poznawczo-behawioralni postrzegają swoich pacjentów z perspektywy holistycznej, zawsze zwracając uwagę również na biologiczne podstawy zaburzenia, co przekłada się na częstą współpracę z lekarzami różnych specjalizacji.

Czytaj więcej: Terapia poznawczo-behawioralna

Ocena użytkowników: 4 / 5

„Krzysztof” nie jest gejem, ale panicznie boi się, że mógłby się nim stać.
Lęk przed „staniem się gejem” każe mu ograniczać kontakty z mężczyznami – w pracy unika przebywania sam na sam z kolegami w pokoju, nie dopuszcza do kontaktu fizycznego z innymi mężczyznami (unika podawania ręki), ogranicza kontakt werbalny i wzrokowy ze znajomymi i przyjaciółmi płci męskiej itp. Ten sam lęk powoduje, że Krzysztof codziennie sprawdza, czy nie „staje się” gejem. Sprawdzanie obejmuje wielogodzinne rytuały obejmujące m.in. oglądanie czasopism i filmów pornograficznych hetero („Podniecam się, to znaczy, że nie jestem gejem”.), wyobrażenia scen erotycznych, permanentną obserwację swojego ciała i jego reakcji na spotkania zarówno z mężczyznami („Czy aby on mi się nie podoba? Chyba się podnieciłem, jak na niego patrzyłem!”), jak i kobietami („Podoba mi się jej biust, to znaczy, że nie jestem gejem”). W sytuacji, gdy uznaje, że jego reakcja na film pornograficzny była nie dość szybka lub wystarczająca, Krzysztof wpada w panikę, że „staje się gejem” i rozpoczyna rytuał sprawdzania od nowa…

Czytaj więcej: SO-OCD (Sexual Orientation OCD) czyli „Boję się, że zostanę gejem”.

Ocena użytkowników: 2 / 5

Depresja jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych chorób we współczesnym świecie. W latach 60tych średnia wieku początków stanów depresyjnych wypadała około 30 roku życia. Dziś przeciętna osoba chorująca na depresję pierwszy epizod przeżywa, gdy ma 15 lat. Jeden na sześciu nastolatków cierpi z powodu stanów depresyjnych jeszcze przed ukończeniem szkoły średniej. 5-8 procent adolescentów przeżywa stały stan depresji.Nie zawsze jednak smutek, płaczliwość, brak energii świadczą o chorobie. Obniżony nastrój jest uczuciem naturalnym. Większość osób przeżywago w sytuacji straty, żałoby, rozstania, niepowodzenia w istotnych sprawach,trudnościach życiowych.

Osoba chora na depresję mówi o przeżywaniu smutku, przygnębienia, pustki prawie codziennie. Poza obniżonym nastrojem dla depresji charakterystyczne są spadek motywacji i energii do działania, męczliwość, trudność w cieszeniu się z aktywności, które kiedyś dawały radość, bezsenność lub nadmierna potrzeba snu, poczucie bezwartościowości i winy. U nastolatków depresja przybiera często postać problemów wychowawczych. Pogorszeniu ulegają oceny i zachowanie. Czasami depresji towarzyszą myśli i próby samobójcze. Obraz depresji bywa bardzo różny w zależności od współtowarzyszących jej chorób, doświadczeń, wieku, płci i wielu innych czynników.

Czytaj więcej: Czym jest depresja