Blog
- Szczegóły
- Idalia Mazurec
Ocena użytkowników: 3 / 5
Strach towarzyszy każdej żywej istocie od urodzenia do śmierci. Jest niezbędną emocją, która ostrzega nas o realnie zagrażającym niebezpieczeństwie. Dzięki strachowi nasz organizm w ułamku sekundy produkuje hormony – adrenalinę i noradrenalinę – które umożliwiają reakcję „walcz lub uciekaj” i dzięki temu mamy siłę, aby zwalczyć zagrożenie lub z niego uciec.
Czasem jednak nasz organizm zaczyna nadmiernie reagować na bodźce ze strony środowiska i zamiast strachu pojawia się lęk.
Lęk to reakcja ostrzegająca nie przed rzeczywistym, a wymyślonym przez nas zagrożeniem. To my oceniamy sytuacje, jako niebezpieczne, choć w rzeczywistości takimi nie są. Bać się można w zasadzie wszystkiego – ludzi, przestrzeni, zwierząt, sytuacji, a nawet samego…lęku. Lękowi towarzyszą nieprzyjemne objawy fizyczne i psychiczne – drżenie, duszności, kołatania serca, bóle różnych części ciała (mięśni, żołądka, stawów itp.), „mroczki” przed oczami, trudności w skupieniu uwagi, rozkojarzenie, osłabienie pamięci i in.
- Szczegóły
- Idalia Mazurec
Ocena użytkowników: 4 / 5
Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne (ZOK, obsessive-compulsive disorder OCD) znane szerzej jako nerwica natręctw to jedno z częściej spotykanych zaburzeń w pracy psychiatry i psychoterapeuty. Na to schorzenie cierpi ok 1-2% społeczeństwa.
Charakterystyczne objawy to uporczywe, nawracające myśli o przykrej dla danego człowieka treści. Myśli te powodują lęk, który zostaje rozładowany poprzez kompulsje, czyli czynności, których celem jest uśmierzenie lęku. Często czynności te zostają rozbudowane w skomplikowane rytuały zajmujące większą część dnia.
Obsesje najczęściej dotyczą jednej lub kilku grup:
- o treści religijnej (obraza Boga, grzech)
- o treści seksualnej („Zostanę homoseksualistą”, „Zostanę pedofilem”)
- dotyczące zdrowia („Zachoruję i umrę”, „Dostanę raka”)
- dotyczące możliwości zbrukania, zanieczyszczenia,
- dotyczące możliwości popełnienia czynu gwałtownego („Mogę zabić/otruć bliską mi osobę”)
- dotyczące nadmiernej kontroli („Muszę to sprawdzić”)
Czytaj więcej: Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne czyli nerwica jak kameleon
- Szczegóły
- Agnieszka Nomejko
Ocena użytkowników: 4 / 5
Nurt terapii poznawczo-behawioralnej (inaczej CBT od Cognitive Behavioral Therapy) wywodzi się ze współczesnych teorii dotyczących funkcjonowania człowieka, a skuteczność stosowanych w jego ramach metod została zweryfikowana naukowo. Terapia poznawczo-behawioralna prowadzona jest w formie pracy indywidualnej, grupowej, z parą, rodziną, dziećmi, młodzieżą i dorosłymi.
W terapii CBT stosowane są standaryzowane techniki i metody diagnostyczne, protokoły (procedury) postępowania terapeutycznego oraz programy terapeutyczne, a terapeuci poznawczo-behawioralni postrzegają swoich pacjentów z perspektywy holistycznej, zawsze zwracając uwagę również na biologiczne podstawy zaburzenia, co przekłada się na częstą współpracę z lekarzami różnych specjalizacji.
- Szczegóły
- Idalia Mazurec
Ocena użytkowników: 4 / 5
„Krzysztof” nie jest gejem, ale panicznie boi się, że mógłby się nim stać.
Lęk przed „staniem się gejem” każe mu ograniczać kontakty z mężczyznami – w pracy unika przebywania sam na sam z kolegami w pokoju, nie dopuszcza do kontaktu fizycznego z innymi mężczyznami (unika podawania ręki), ogranicza kontakt werbalny i wzrokowy ze znajomymi i przyjaciółmi płci męskiej itp. Ten sam lęk powoduje, że Krzysztof codziennie sprawdza, czy nie „staje się” gejem. Sprawdzanie obejmuje wielogodzinne rytuały obejmujące m.in. oglądanie czasopism i filmów pornograficznych hetero („Podniecam się, to znaczy, że nie jestem gejem”.), wyobrażenia scen erotycznych, permanentną obserwację swojego ciała i jego reakcji na spotkania zarówno z mężczyznami („Czy aby on mi się nie podoba? Chyba się podnieciłem, jak na niego patrzyłem!”), jak i kobietami („Podoba mi się jej biust, to znaczy, że nie jestem gejem”). W sytuacji, gdy uznaje, że jego reakcja na film pornograficzny była nie dość szybka lub wystarczająca, Krzysztof wpada w panikę, że „staje się gejem” i rozpoczyna rytuał sprawdzania od nowa…
Czytaj więcej: SO-OCD (Sexual Orientation OCD) czyli „Boję się, że zostanę gejem”.
- Szczegóły
- Agnieszka Nomejko
Ocena użytkowników: 2 / 5
Depresja jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych chorób we współczesnym świecie. W latach 60tych średnia wieku początków stanów depresyjnych wypadała około 30 roku życia. Dziś przeciętna osoba chorująca na depresję pierwszy epizod przeżywa, gdy ma 15 lat. Jeden na sześciu nastolatków cierpi z powodu stanów depresyjnych jeszcze przed ukończeniem szkoły średniej. 5-8 procent adolescentów przeżywa stały stan depresji.Nie zawsze jednak smutek, płaczliwość, brak energii świadczą o chorobie. Obniżony nastrój jest uczuciem naturalnym. Większość osób przeżywago w sytuacji straty, żałoby, rozstania, niepowodzenia w istotnych sprawach,trudnościach życiowych.
Osoba chora na depresję mówi o przeżywaniu smutku, przygnębienia, pustki prawie codziennie. Poza obniżonym nastrojem dla depresji charakterystyczne są spadek motywacji i energii do działania, męczliwość, trudność w cieszeniu się z aktywności, które kiedyś dawały radość, bezsenność lub nadmierna potrzeba snu, poczucie bezwartościowości i winy. U nastolatków depresja przybiera często postać problemów wychowawczych. Pogorszeniu ulegają oceny i zachowanie. Czasami depresji towarzyszą myśli i próby samobójcze. Obraz depresji bywa bardzo różny w zależności od współtowarzyszących jej chorób, doświadczeń, wieku, płci i wielu innych czynników.
- Szczegóły
- Agnieszka Nomejko
Ocena użytkowników: 4 / 5
W mechanizmie powstawania depresji czy zaburzeń lękowych ważny udział ma tzw. triada poznawcza- negatywne, pesymistyczne spojrzenie na siebie, bieżące doświadczenia i przyszłość. Pesymizm utrzymywany jest przez błędy w myśleniu (tzw. zniekształcenia poznawcze). Krzywe pryzmaty, przez które postrzegamy siebie, innych ludzi i świat. Stosujemy je automatycznie. Ich celem jest skrócenie procesu myślowego i oszczędność energii. Niestety ich kosztem jest zniekształcona rzeczywistość, nieracjonalny sposób myślenia i negatywne nieuzasadnione emocje. Często wystarczy uświadomić sobie, że nasz sposób myślenia wynika ze zniekształceń poznawczych, aby go zmodyfikować lub przynajmniej osłabić wiarę w prawdziwość negatywnych myśli. Zmiana myślenia zmienia z kolei odczuwane emocje na bardziej pozytywne. Poniżej znajduje się lista najpopularniejszych zniekształceń poznawczych:
- Szczegóły
- Katarzyna Malcher
Neuropsycholog – kiedy i dla kogo?
Badanie neuropsychologiczne, inaczej zwane badaniem funkcji poznawczych (bardzo często nazywane również potocznie badaniem pamięci) jest – obok badania neuroobrazowego - jednym z podstawowych elementów procesu diagnostycznego w schorzeniach ośrodkowego układu nerwowego i demencjach.
W odróżnieniu od badań neuroobrazowych (tomografii komputerowej czy rezonansu magnetycznego mózgowia), które w najbardziej powszechnym i podstawowym zastosowaniu pozwalają określić, jak nasz mózg wygląda (czyli strukturę mózgu), rolą badania neuropsychologicznego jest określenie, jak nasz mózg funkcjonuje.
Kiedy warto wybrać się do neuropsychologa?
Wskazaniem do konsultacji neuropsychologicznej są sytuacje, w których obserwujemy u siebie pogorszenie funkcjonowania zawodowego lub codziennego w wyniku osłabienia funkcji poznawczych:
- pamięci (trudności z zapamiętywaniem nowych informacji, z pamiętaniem o spotkaniach, o miejscach odkładania przedmiotów, z pamiętaniem zdarzeń z odległej przeszłości, z przypomnieniem sobie znanych nazwisk lub nazw przedmiotów)
- uwagi (trudności z koncentracją podczas rozmowy lub czytania, trudności z wykonywaniem dwóch czynności jednocześnie, z przełączaniem uwagi z jednego zadania na kolejne)
- mowy (trudności ze zrozumieniem wypowiedzi innych osób, z budowaniem płynnej wypowiedzi, czytaniem lub pisaniem, przestawianie liter podczas mówienia)
- funkcji wzrokowo-przestrzennych (trudności z odnajdywaniem drogi, orientacją w terenie, trudności z widzeniem pomimo prawidłowych wyników badania okulistycznego)
- funkcji wykonawczych (trudności z planowaniem dnia, dostosowywaniem się do zmian, korzystaniem z urządzeń czy sprzętów, z korzystania z których nie było dotychczas problemów)
Jak przebiega badanie neuropsychologiczne?
Pierwszym etapem badania jest zebranie wywiadu od pacjenta i/lub rodziny oraz zapoznanie się z dokumentacją medyczną. Następnie neuropsycholog przeprowadza badanie wybraną skalą przesiewową, którego wyniki pozwalają zorientować się, czy mamy do czynienia z klinicznie istotnym osłabieniem funkcjonowania mózgu oraz które z funkcji są zachowane, a które zaburzone. Wyniki te pozwalają ustalić kierunek badania pogłębionego (o ile takie uzna się za potrzebne).
Badanie neuropsychologiczne nie polega na poddaniu każdego pacjenta badaniem przy pomocy jakiegoś jednego uniwersalnego testu (jak to często ma miejsce, gdy bada się każdego „testami organicznymi”). Badaniem neuropsychologicznym nie jest także badanie sprawności intelektualnej skalą inteligencji! Każdorazowo – w oparciu o dane z wywiadu i dokumentacji medycznej pacjenta – stawia się indywidualne hipotezy i dobiera narzędzia tak, by badały to, co u konkretnej osoby badać się powinno.
Po co nam ocena neuropsychologiczna?
Badanie neuropsychologiczne pozwala odpowiedzieć na kilka istotnych pytań, które pojawiają się w sytuacji, gdy obserwujemy u siebie lub osoby bliskiej osłabienie sprawności poznawczej.
- Po pierwsze: czy mamy do czynienia z dysfunkcją ośrodkowego układu nerwowego czy źródeł spostrzeganych trudności należy szukać w czynnikach „pozaneurologicznych”?
- Po drugie: czy spostrzegane deficyty poznawcze wiążą się z naturalnym, fizjologicznym procesem starzenia się mózgu, czy z rozwijającą się chorobą oun?
- Po trzecie: czy zaburzenia pamięci wiążą się z wczesną fazą choroby otępiennnej czy z depresją?
- Po czwarte: o jakim rodzaju choroby mózgu możemy wnioskować na podstawie zaburzonych i zachowanych funkcji?
- Po piąte: czy i w jakim stopniu uraz czaszkowo-mózgowy, udar mózgu lub inna przyczyna uszkodziły funkcjonowanie poznawcze chorego?
- Po szóste: które z zachowań i trudności chorego wynikają z uszkodzeń mózgu, jak je rozumieć i jak sobie z nimi radzić?
- Po siódme: które z zachowań i trudności chorego wynikają z uszkodzeń mózgu, jak je rozumieć i jak sobie z nimi radzić?
Autor tekstu: Katarzyna Malcher
- Szczegóły
- Agnieszka Nomejko
Ocena użytkowników: 4 / 5
Poza psycho i farmakoterapią można spróbować wprowadzić w życie kilka prostych zasad, które pomagają w utrzymaniu higieny życia psychicznego, równowagi emocjonalnej i zdrowia:
Planowanie pozytywnych aktywności- każda czynność, która cieszy, podnosi ilość neurohormonów odpowiedzialnych za szczęście, działając jak naturalny lek przeciwdepresyjny. Ważnym elementem wychodzenia z depresji jest zwiększenie aktywności. Nie może to być jednak większa ilość przykrych obowiązków, gdyż efekt będzie odwrotny do zamierzonego. Przeciążenie pracą, nauką, obowiązkami pogrąża w zmęczeniu i obniżonym nastroju. Niezwykle ważne jest utrzymanie równowagi pomiędzy obowiązkami a przyjemnością.
Czytaj więcej: „Self help” czyli Pierwsze kroki ku zmianie nastroju
- Szczegóły
- Zofia Szynal
Ocena użytkowników: 3 / 5
Do gabinetu świeżo upieczonych, tak jak ja, psychologów bardzo często trafiają ludzie młodzi. Prawdopodobnie wynika to z faktu, że wizyta u mniej doświadczonego psychologa czy psychoterapeuty jest tańsza, a kalendarz znacznie mniej wypełniony. Taka kolej rzeczy. Dla jednych i drugich to początek drogi. Z czasem i młodzi pacjenci, i młodzi psychologowie staną się bogatsi… o doświadczenia.
- Szczegóły
- Idalia Mazurec
Ocena użytkowników: 1 / 5
Czasem w mediach pojawia się tajemniczo brzmiący akronim BDD lub jeszcze bardziej tajemnicza nazwa dysmorfofobia.
Dysmorfofobia (BDD – body dysmorphic disorder) to zaburzenie psychiczne z kręgu nerwic, które polega na odczuwaniu lęku i cierpienia wywołanego przekonaniem, że jest się brzydkim. Osoba cierpiąca na to zaburzenie jest przekonana o posiadaniu istotnego, szpecącego defektu urody. Za „wadliwą”, „odrażającą” i „nie do zaakceptowania” może zostać uznana w zasadzie każda część ciała, choć najczęściej są to nos, uszy, brzuch, nogi, pośladki, piersi, waga, skóra i włosy.
- Szczegóły
- Idalia Mazurec
Ocena użytkowników: 4 / 5
Wiele osób sądzi, że psychoterapia to „tylko gadanie”, które niewiele może zmienić w życiu i samopoczuciu człowieka, który bierze w niej udział. Badania jednak pokazują, że jest to zupełnie błędne przekonanie. Terapia poznawczo-behawioralna osadzona jest bardzo mocno w neurobiologii i neurofizjologii i stąd – między innymi – jej wysoka skuteczność. A więc jak ona działa? Mówiąc najprościej - zmienia chemię mózgu, a przez to zmienia nastrój i emocje człowieka. Jak dokładnie wygląda ten proces przeczytaj...